ผมมักจะคิดเสมอว่าโลกใบนี้มันเฮงซวยพอๆกับผม
นับตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้วล่ะ ผมมันทั้งอ่อนแออ ขี้อาย ไม่ค่อยจะมองไปข้างหน้าออกจะมองไปข้างหลังมากกว่าเสียด้วยซ้ำ
(ชีวิตช่างรันทดยิ่งนัก = =)
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเดินกลับบ้านด้วยสภาพไม่ต่างไปจากเมื่อวาน
มีรอยฟกช่ำ ดำเขียวแดงส้มม่วง รวมไอ้ตระกูลน้ำอัดลมมาให้หม๊ด -.-
แถมไอ้พวกเพื่อนร่วมโลกในสมัยเด็กของผมนั้น มักจะคิดว่า " ผมไปยั่วบาทาเจ้าเด็กอันธพาล "
นี่!!!! พวกเธอใช้เมล็ดถั่วคิดกันหรือไง?? จะมีใครหน้าไหนมันชอบไปยั่วบาทาชาวบ้านให้เขามากระทืบหน้าเล่นบ้าง?
เฮ้อ...คิดแล้วก็ปวดตับ = =" (มาเดี๋ยวนวดให้:ไรเตอร์)
แต่แล้วโลกที่แสนเฮงซวยของผมก็พลันเปลี่ยนไปตลอดกาล
เมื่อ " เขา " คนนั้นก้าวเข้ามาในชีวิตของผม
คนที่ผมจะจดจำไปตลอดกาล.....
ไค โทชิกิ
......................................................................
หลายปีต่อมา
....ผมอยู่มัธยมต้นแล้วได้รู้จักกับแวนการ์ดจากเขาคนนั้น คนที่มอบพลังให้กับผมด้วยการ์ดนักดาบสุดแกร่ง blaster blade
ผมไม่เจอเขามาหลายปีแล้ว......พอมาเจอกันอีกที ทำไมหน้าเขาช่างขาวละมุ่น ผมสีน้ำตาลอ่อนปนเข้ม ดวงตาสีมรกตสวยคมที่ชวนทำให้ผมละลาย
เอ๊ะ!!! ทำไมผมต้องละลายด้วยล่ะ เขาเป็นผู้ชายนะ
หรือรสนิยมของผมจะเปลี่ยนไป๊ ??????
ผมมองเขาด้วยดวงตาอิจฉาสุดขีดด ทำไมไคคุงสูงกว่าผมเยอะเลยล่ะ TT หล่อกว่าผมด้วย ทำไมผมมันเบาบางแบบนี้ = = แล้วผู้หญิง
ที่ไหนจะมาชอบบบ?
"ไอจิ มองหน้าฉันมันมีอะไรติดอยู่หรือไง?" ประโยคคำถามที่ยาวเยียดที่เคยได้ยินครั้งแรกของหนุ่มผู้ได้ชื่อว่า ไค เอ่ยออกมา
"อ่อ...อ่ะ เปล่า ไม่มีอะไรแฮะๆ"ได้ทีผมก็ต้องแถไปตามน้ำก่อน ไคถอนหายใจก่อนจะเดินมาจับมือผม
"ทะ..ทำอะไรน่ะ?"ผมตกใจสุดขีด พยายามกระชากมือกลับแต่ก็ไม่เป็นผล ทำไมแรงเยอะแบบนี้เนี้ยยย
"มานี่กับฉันหน่อย" ไคคุงบอกพลางลากผมออกจากร้าน card capital หวังว่าคงไม่ได้พาผมไปฆ่าหมกส้วมแถวสวนสาธารณะหรอกนะ ผม
ส่งสายตาอ้อนวอนไปยังเพื่อนสนิทของไค
มิวะคุง........ช่วยผมด้วยยยยยยยย!!!
แต่คำตอบบนหน้าของมิวะทำไมมันขึ้นเป็นเชิงว่า
" โชคดีนะ"
นี่ไม่คิดจะช่วยกันเลยใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยย T0T
.....................................
บ้านไค
"แต่งหน้าเค้กให้หน่อยย" ผมอึ้งไป 3 วิ ก่อนจะหันควับมามองหน้าไคคุงว่า " พูดเล่นป่าวว?" ดูหน้าผมสิ ผมเคยทำเค้กเป็นที่ไหนน?
"ฉันทำเค้กไม่เป็น"ผมตอบกลับไปตามความจริง
"มานี่ ฉันจะสอนให้" ไคคุงว่าพลางลากผมไปห้องครัว ทำเป็นแล้วทำไมไม่แต่งเองล่ะ ผมล่ะเหนื่อยใจจ
ห้องครัวของไคคุงสะอาดเป็นบ้า บนโต็ะที่ใช้สำหรับทำอาหารมีเค้กที่ยังไม่ได้ตกแต่งวางอยู่ ข้างๆมีสตรเบอร์รี่กับครีมวานิลาสำหรับที่จะทำหน้าเค้ก
ไคคุงมองผมแล้วคว้าตัวผมมาอยู่ข้างหน้าของเขา จับมือทั้งสองข้างของผมแล้วเอามือของผมไปหยิบครีมที่จะตกแต่งมาไว้ในมือ
"ทำแบบนี้นะ"ว่าแล้วเขาก็ลากมือผมวาดเป็นรูป ผมพยายามตั้งใจเรียนรู้นะ แต่ไอ้อาการหน้าร้อนขึ้นมาชั่วครู่ เมื่อลมหายใจของเขารด
ต้นคอของผมมันคืออะไรกัน?
จากที่จะสนใจเค้กกลายเป็นว่าผมสนใจเสียงลมหายใจของเขาที่พ่นออกมาโดนคอผมเสียมากกว่า -///-
"ไอจิ ไหนทำเองสิ"หะ...ห๊ะ เห้ยๆ ผมยังไม่รู้เลยนะว่าทำไง เอาวะ บีบๆครีมๆไปเอาแล้วกัน ผมบีบไปบีบมา ครีมก็เละคามือผมแล้ว = =
ทำไมมันยุ่งยากแบบนี้ กินแบบง่ายๆไม่เป็นหรือไง แบบเอามาทาๆเหมือนทาแยมบนขนมปังแล้วกินอ่ะไม่ได้หรออ?
"เละหมดแล้ว"ไคคุงพูดแล้วคว้ามือของผมมาเลียหน้าตาเฉย!!!
"อ่ะ อือ ไคคุงมันจั๊กจี้"ผมถูกเขาครอบครองมือข้างซ้ายไปแล้วว T^T
"หวานจริงๆ"ก็แหงสิ ครีมนะ ไม่ใช่ปลาร้า....-..-
"ไคคุงปล่อยฉันได้แล้ว"ผมชักจะหน้าแดงมากขึ้นกว่าเดิมแล้วนะ -//-
"หึ....คิดว่าจะปล่อยง่ายๆหรือไง ที่ว่าหวานน่ะ มือนายต่างหาก"
เอิ้กส์.......ผมสตั้นไป 5 วิ........
แต่ไคคุงก็อุ้มผมขึ้นมาแล้ว "อ่ะ แล้วเค้กล่ะ!!" ต้องเบี่ยงเบนความสนใจ
"หึ..คิดว่าที่ฉันอุตส่าลากนายมายังบ้านฉันนี่ คิดว่าจะให้มาแต่งหน้าเค้กจริงๆหรือไง?"
มันมีลับลมคมในจริงๆ...-..-
"จะทำอะไรน่ะ..อ่ะ......ไค คะ!!"ยังไม่ทันที่ผมจะพูดชื่อเขาจบ ริมฝีปากของผมก็ถูกเขาขโมยไปแล้ว ผมเม้มปากแน่น แต่เขาก็เอาลิ้นดั้นดนเข้ามาจนผมต้องเผลอริมฝีปากออกให้เขาได้จ้วงเข้ามาในริมฝีปากของผม
มันทั้งหอมหวานและเร่าร้อนเบาๆ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาวางผมลงบนโซฟา ผมกอดคอเขาแน่น กลัวตกพื้นไม่ใช่อะไรหรอก!!
ไคค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า พยายามจะตักต้วงเอาความหอมหวานที่เขาได้สัมผัสให้มากที่สุด แล้วเข้ามาใกล้กว่าเดิมโดยการขบหูของผมเล่น
แต่มือของเขากำลังปลดกระดุมเสื้อผมอย่างช้าๆ......พร้อมกับพูดประโยคที่ทำเอาผมเขิลแทบตลอดชาติ
"นายน่ะ หวานยิ่งกว่าขนมทุกอย่างในโลก แค่มีนาย ฉันก็ไม่ต้องเสียตังค์ไปซื้อขนมแล้วล่ะ"
นี่ผมควรจะดีใจดีไหมเนี่ยยยย
ขนาดที่กำลังคิดแบบนั้น ผมก็ถูกไคคุงทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ทำให้ผมคิดว่า ทำไมถึงไม่ต่อต้านสัมผัสนี้ คงเป็นเพราะผมชอบเขาเข้าให้แล้วสินะ >\\\<
ขนาดที่กำลังดื่มด่ำกับรสจูบที่แสนหอมหวาน
ผมก็ค้นพบอีกว่า เสื้อของผมหายออกไปจากร่างกายเรียบร้อย แล้ว
คืนนี้คงไม่ได้กลับบ้านสินะ. .......
รุ่งเช้า...ที่ทอประกายด้วยความอบอุ่นอันเรืองรองของแสงแดดยามเช้าปลุกพวกเขาให้ตื่นขึ้นมา
แต่ยังไม่ทันจะได้บรรยาย พรรณาโวหารอะไรเกี่ยวกับท้องฟ้ามาก ทั้งคู่ก็ตรงดิ่งไปร้านการ์ดแล้ว
ที่ร้านการ์ด
ผมเดินเข้าร้านพร้อมกับไคคุง ที่จูงมือผมแทบจะครบ 24 ช. ม.
ดีนะ =w= เมื่อวานหาข้อแก้ตัวว่าไปทำเค้กจนดึก เลยไม่ได้กลับบ้าน
แถมคุณแม่ก็ดูจะไม่ถือสา และเห็นว่าไม่เป็นอันตราย เพราะเป็นผู้ชายเหมือนกัน
แต่แม่คิดผิดแล้ว เขาเนี่ยแหละ ไค โทชิกิ อันตราย ที่สุด
เพราะเขาดันขโมยหัวใจของผมไปหมดแล้วน่ะสิ ^\/^
" ไงเมื่อวานหนักไหม? " ทำไมคำถามของมิวะคุง มันสองแง่สองด้าน แบบนั้นล่ะ
"อะไรเล่า" ไคพูดออกมาเพียงสั้นๆ ก่อนจะหันหน้ามามองผม
"ฉันไม่ได้จัดหนักขนาดนั้นเสียหน่อย " อะไรคือจัดหนัก? ผมล่ะงง? ??(ซื่อเกินไปแล้วววเว้ยย)
" ไอจิยังบริสุทธิ์ร้อยเปอร์ ฉันแค่นิดๆหน่อยเอง" ไคคุงก็ยังพูดต่อหน้าตาเฉย
เออ. ...คือจะมีใครสักคนอธิบายคำว่า ' จัดหนัก'ให้ผมเข้าใจจะได้หรือเปล่า?
"นิดๆหน่อยๆของนาย คงไม่ทำให้ไอจิถึงขนาดเอวเคล็ด หรอกนะ" มิวะล้อ ไคคุงส่งสายตาจิกใส่
"แหมๆล้อเล่นน่ะ" มิวะยิ้มแห้งๆก่อนจะมองมาที่ผม
" ไอจิที่คอนาย เป็นอะไร รอยอะไรแดงๆ" ถึงแม้คำถามจะดูเรียบๆ ธรรมดา แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่า
มิวะคุงจงใจถามเลยอ่า -3-
แล้วพอผมแตะไปที่คอแล้ว พร้อมกับส่องกระจกดูก็พบรอยแดงจริงๆ
พอเห็นแบบนี้แล้วผมก็หน้าแดงออกมาดื้อๆ -//-
ไคคุงพอเห็นผมเป็นแบบนั้นก็คว้า ผมเข้ามากอดไว้ต่อหน้ามิวะคุง! !!!!!
แล้วกระซิบข้างหูว่า " อย่าทำให้ฉันอดใจไม่ไหวสิ" ผมทำอารายยย -0- ??!?!
" แหม เจ้าไค ทั้งหัวแข็ง ทั้งดื้อด้าน ทั้งขี้หวง กลัวไอจิถูกแย่งไปหรือไง? " มิวะพูดแทงใจไคมาก ตรงเวอร์สุดๆ
"เรื่องของฉันน่า" แล้วไคคุงก็เปลี่ยนท่าเป็นกอดคอผมแล้วเจ้าตัวก็ไปอยู่ด้านหลังผม
มิวะเห็นแบบนั้นก็อดขำใน ความหึงหวงของเพื่อนสนิทตัวเองไม่ได้
'ดูท่าว่า คู่นี้คงจะไม่เลิกกันง่ายๆ อีกฝ่ายก็โคตรซึน อีกฝ่ายก็โคตรน่ารัก ' มิวะคิด
สักพัก ประตูร้านก็เปิดออกพร้อมกับบุคคล ที่ก้าวเข้ามา
"คุณพี่คร้าบบ วันนี้มาแข่งแวนการ์ดกับผมหน่อยได้ไหมครับ"คามุย เด็กหนุ่มประถมตัวเล็กตาสีแดง กล่าวถามทันทีที่เห็นรุ่นพี่ ที่ตนเคารพ
"อ้าวคามุยคุง ฉัน. ...."
"มาแข่งกับฉันก็ได้ ไอจินายยืนรอตรงนั้นแหละ" ไคเสนอตัวแข่งกับคามุย ซึ่งเป็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อน! !!
"อะไรของนายกันล่ะเนี่ยย แต่ช่างเถอะ คุณพี่คร้าบเอาไว้คราวหน้าก็ได้ครับ" คามุยบ่น ก่อนจะหันมาบอกกับผม พร้อมกับยิ้ม ผมก็ยิ้มตอบ
"ไอจิ"เสียงไคดังขึ้นก่อนที่เขาจะเข้ามาถึงตัวผมแล้วจัดการเชยคางผมขึ้นมา " นายกำลังยั่วโมโหฉันใช่ไหม" กระซิบซะเบาเลยนะ
ได้ยินทั่วหมู่บ้านแหละ -//-
ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ทำอะไรให้เขาโกรธหว่าา? ??
แต่ด้านมิวะกลับยิ่งขำกับคู่รักตรงหน้า ไคหวงไอจิก็ไม่ยอมพูดตรงๆ ไอจิก็ดันไม่มีเซนต์เรื่องคำที่ แอบแฝงความหมายของไคอีก
คู่นี้จะน่ารักกันไปถึงไหนนน?
ไม่รู้จะมีต่อดีไหม เพราะคิดตอนต่อไม่ออก
เอาเป้นว่า การแข่งแวนการ์ดครั้งนี้ ไคเป็นฝ่ายชนะ (ไคมันเมพขิงๆอยู่แล้ว)
หลังจากเสร็จการแข่งขันแล้ว ไคก็ลากไอจิเข้าบ้าน (?)
........................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................
.......................................................................................................................................................
....................................
...................
............
........
....
...
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
คิดอะไรกันคะ ไคก็แค่พาไอจิไปกินสุกี้ด้วยกันเฉยๆค่ะ 55555555555+
พอดีเมื่อคืนหนักไปหน่อย (อะไรหนัก??) ท้องไส้เกิดกระหายหิวขึ้นมาก็ต้องเติมพลังค่ะ เดี๋ยวไม่มีแรงทำต่อ (ทำอะไรต่อ!!!!) 55555+
--------จบแล้วววเย้ (น้ำตาไหลพรากๆ) ขอบคุณเป็นอย่างสูงที่อ่านนะคะ อิอิ พอดีคิดสดค่ะ ยิ่งไปสูบรูปมาด้วยเลยมีกำลังใจในการแต่งแล้วก็ออกมาเป็นแบบนี้แหละคะ ^^
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น